اختلال نقص توجه /بیش فعالی اولین بار در سال(1863)،توسط یک پزشک آلمانی به نام هنریخ هوفمان شناسایی شد و از سال ۱۹۸۰به بعد گروه روانپزشکی آمریکا اصطلاح نقص توجه/بیش فعالی را به کار برده است. اختلال بیش فعالی - نقص توجه به عنوان یکی از اختلالات مزمن و شایع دوران کودکی و نوجوانی و حتی بزرگسالی بخش قابل ملاحظه ای از مراجعان به مراکز روان شناسی بالینی، مشاوره کودک، متخصصین اطفال و روانپزشکان کودک را شامل میشود. دختران بیشتر علائم کم توجهی و پسران بیشتر علایم شتابزدگی و پرتحرکی را نشان میدهند.